Πήρα της Άνοιξης καρπούς
Κοχύλια απ το αιγαίο
Τραγούδι έγραψα μελό
Για σενανε ωραίο…
Να τραγουδάς όλη μερις
Κι εμένα να θυμασαι
Οσο μακρια μου κι αν βρεθεις
Πάντα κοντά μου θασαι….
ΜΑΓΙΚΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
Athens
3122885
show
Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009
Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009
Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009
Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009
Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009
Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009
Με τη φωνή σου ταξιδεύω
Πέρα στους πέντε ωκεανούς
Με τα τραγούδια σου γυρεύω
Της μοναξιάς τους λυτρωμούς
Έλα κι απόψε να με πάρεις
Να ταξιδέψω μακρια
Σε θάλασσες και σε πελάγη
Και σε απάτητα βουνά.
Μια φωνή σαν μελωδία
Απ το ραδιόφωνο ηχεί
Κι είναι ο χτύπος της καρδιάς σου
Στ αυτιά μου τώρα που αντηχεί..
Πέρα στους πέντε ωκεανούς
Με τα τραγούδια σου γυρεύω
Της μοναξιάς τους λυτρωμούς
Έλα κι απόψε να με πάρεις
Να ταξιδέψω μακρια
Σε θάλασσες και σε πελάγη
Και σε απάτητα βουνά.
Μια φωνή σαν μελωδία
Απ το ραδιόφωνο ηχεί
Κι είναι ο χτύπος της καρδιάς σου
Στ αυτιά μου τώρα που αντηχεί..
Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009
Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009
Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009
Εσύ είσαι μια θάλασσα
Κι εγώ μικρό καράβι
Που ταξιδεύει μοναχό
Τις νύχτες στο σκοτάδι..
Δεν έχω Φώτα για να δω
Ούτε και προβολέα
Ούτε κατάρτι και πανί
Μονάχα μια σημαία…
Έχει το σχήμα της καρδιάς
Κι επάνω ένα βέλος
Να σημαδεύει την καρδιά
Πριν γραφτεί το τέλος…
Το τέλος έρχεται γοργά
Η θάλασσα αφρίζει
Και καταπίνει λαίμαργα
Ότι κοντά γυρίζει..
Μια δίνη σχηματίστηκε
Μια μαγεμένη δίνη
Που τίποτα στα χείλη της
Όρθιο δεν αφήνει…
Κι εγώ μικρό καράβι
Που ταξιδεύει μοναχό
Τις νύχτες στο σκοτάδι..
Δεν έχω Φώτα για να δω
Ούτε και προβολέα
Ούτε κατάρτι και πανί
Μονάχα μια σημαία…
Έχει το σχήμα της καρδιάς
Κι επάνω ένα βέλος
Να σημαδεύει την καρδιά
Πριν γραφτεί το τέλος…
Το τέλος έρχεται γοργά
Η θάλασσα αφρίζει
Και καταπίνει λαίμαργα
Ότι κοντά γυρίζει..
Μια δίνη σχηματίστηκε
Μια μαγεμένη δίνη
Που τίποτα στα χείλη της
Όρθιο δεν αφήνει…
Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009
Πήρα χρώματα να βάψω
Την αγάπη μου μην κάψω
Μα τι χρώμα να τις δώσω;
Δεν μπορώ θα την προδώσω.
Απ τη φωτιά το κόκκινο
Της θάλασσας γαλάζιο
Το χρώμα της αγάπης μας
Μπορώ και το ταιριάζω..
Το γκρίζο απ τα σύννεφα
Το μαύρο απ τη νύχτα
Τα δάκρυα απ τα μάτια μου
Στη θάλασσα σου πνυχτα.
Θα πάρω ροζ απ τα μαγούλα
Που μοιάζουν με δυο μήλα
Και χρυσαφί απ τα μαλλιά
Μες την καρδιά μου μίλα..
Χρώμα δεν έχει η αγάπη μας
Χρώμα να ζωγραφίσω
Θα την αφήσω αόρατη ..... Μην τύχει και δακρύσω…
Την αγάπη μου μην κάψω
Μα τι χρώμα να τις δώσω;
Δεν μπορώ θα την προδώσω.
Απ τη φωτιά το κόκκινο
Της θάλασσας γαλάζιο
Το χρώμα της αγάπης μας
Μπορώ και το ταιριάζω..
Το γκρίζο απ τα σύννεφα
Το μαύρο απ τη νύχτα
Τα δάκρυα απ τα μάτια μου
Στη θάλασσα σου πνυχτα.
Θα πάρω ροζ απ τα μαγούλα
Που μοιάζουν με δυο μήλα
Και χρυσαφί απ τα μαλλιά
Μες την καρδιά μου μίλα..
Χρώμα δεν έχει η αγάπη μας
Χρώμα να ζωγραφίσω
Θα την αφήσω αόρατη ..... Μην τύχει και δακρύσω…
Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009
Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009
Κρατούσα,
μέσα στις μουσκεμένες στιγμές μου,
μια στάλα ήλιο,
για το σ'αγαπώ που είπα πρώτο...
Κοιτούσα,
τους καιρούς να περνούν,
τους συνοδοιπόρους να ξερνούν τις συνειδήσεις τους,
τα φτωχά ψυχία του πολιτισμού
να καταπίνονται από ασύμμετρες αντιδράσεις..
Ήθελα,
να σκορπίσω τα προσχήματα,
να αναμετρηθώ με τις ελπίδες μου,
να μοιράσω τους δρόμους μου,
να διαμελίσω τις προσδοκίες μου
εν τω μέσον μιας ατέρμονης νύχτας...
Στάθηκα,
στα μονοπάτια της μυστικής μου φυγής
πετροβόλησα το όνειρο μου,
και σκόρπισα τα κομμάτια του,
στάχτες στο μένος των ανέμων...
Σιώπησα,
μέσ'στης ανύπαρκτης καταλαγής το σάστισμα
και κρατώντας σφιχτά ένα όνειρο
ανέσυρα και τα τελευταία προσχήματα
από ένα υπερβατικό αναπαμό που δεν μου ανήκε..
Διέκρινα,
πως ένα φθινόπωρο
ποτέ δεν φτάνει μόνο του στην άνοιξη,
αν δεν το δακρύσει ο χειμώνας...
Κρατώντας το φθινόπωρο σφιχτά,
σφράγισα τις πόρτες μου....
Νικος Περακης
μέσα στις μουσκεμένες στιγμές μου,
μια στάλα ήλιο,
για το σ'αγαπώ που είπα πρώτο...
Κοιτούσα,
τους καιρούς να περνούν,
τους συνοδοιπόρους να ξερνούν τις συνειδήσεις τους,
τα φτωχά ψυχία του πολιτισμού
να καταπίνονται από ασύμμετρες αντιδράσεις..
Ήθελα,
να σκορπίσω τα προσχήματα,
να αναμετρηθώ με τις ελπίδες μου,
να μοιράσω τους δρόμους μου,
να διαμελίσω τις προσδοκίες μου
εν τω μέσον μιας ατέρμονης νύχτας...
Στάθηκα,
στα μονοπάτια της μυστικής μου φυγής
πετροβόλησα το όνειρο μου,
και σκόρπισα τα κομμάτια του,
στάχτες στο μένος των ανέμων...
Σιώπησα,
μέσ'στης ανύπαρκτης καταλαγής το σάστισμα
και κρατώντας σφιχτά ένα όνειρο
ανέσυρα και τα τελευταία προσχήματα
από ένα υπερβατικό αναπαμό που δεν μου ανήκε..
Διέκρινα,
πως ένα φθινόπωρο
ποτέ δεν φτάνει μόνο του στην άνοιξη,
αν δεν το δακρύσει ο χειμώνας...
Κρατώντας το φθινόπωρο σφιχτά,
σφράγισα τις πόρτες μου....
Νικος Περακης
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
Ανοίγεις την πόρτα...
Χιλιάδες δρόμοι μπροστά...
Όποιον κι αν πάρεις ,
ξέρεις που θα σε βγάλει...
Χιλιάδες δρόμοι μπροστά...
Όλοι στο ίδιο τέλος οδηγούν...
Γιατί άραγε υπάρχουν;
Τόσοι δρόμοι γύρω...
Μα ο προορισμός...Ίδιος!!!
Έχεις τόσες επιλογές...
Πήγαινε δεξιά ή αριστερά...
Πήγαινε μπρος ή πίσω...
Πήγαινε πάνω ή κάτω...
Κάποιοι φρόντισαν που θα φτάσεις!
Η επιλογή δική σου.
Το αποτέλεσμα δικό τους.
Αφού είσαι ελεύθερος λοιπόν...
Διάλεξε ένα δρόμο!!!
Χιλιάδες δρόμοι μπροστά...
Όποιον κι αν πάρεις ,
ξέρεις που θα σε βγάλει...
Χιλιάδες δρόμοι μπροστά...
Όλοι στο ίδιο τέλος οδηγούν...
Γιατί άραγε υπάρχουν;
Τόσοι δρόμοι γύρω...
Μα ο προορισμός...Ίδιος!!!
Έχεις τόσες επιλογές...
Πήγαινε δεξιά ή αριστερά...
Πήγαινε μπρος ή πίσω...
Πήγαινε πάνω ή κάτω...
Κάποιοι φρόντισαν που θα φτάσεις!
Η επιλογή δική σου.
Το αποτέλεσμα δικό τους.
Αφού είσαι ελεύθερος λοιπόν...
Διάλεξε ένα δρόμο!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΜΑΓΟΥ.....
Μέσα στο δάσος κατοικώ
Κι έχω για συντροφιά μου
Νεράιδες των παραμυθιών
Φίλους τα ξωτικά μου…
Κι έχω για συντροφιά μου
Νεράιδες των παραμυθιών
Φίλους τα ξωτικά μου…