Που είναι οι λέξεις που έλεγες
Με προορισμό κανένα
Μάτια μου αταξίδευτα
Κι από τη σκέψη έβγαζες φαιδρά απωθημένα …
Τα χάδια σου και τα φιλιά
Κοστίζουν και πονάνε
Γκρεμίζονται τα όνειρα
Καθώς σε προσκυνάνε …
Απ τα πολλά μικρόφωνα
Σωστή φωνή δεν βγαίνει
Παίζουν οι λέξεις στο σωρό
Κι εσύ εντοιχισμένη ..
Όλοι κοιτούν αδιάφορα
Μα τίποτα δεν βλέπουν
Βουνά που ασυγκίνητα
Με το ύψος τους παλεύουν …
Οι μέρες είναι άρρωστες και οι νύχτες τραγουδάνε
Τα όνειρα σφραγίζονται σε πλάνο μιας χρήσης
Μα εσύ γεννιέσαι από παιδί στο μαύρο το σκοτάδι
Να απλώνεις δίχτυα συνεχώς μα άδειο το παραγάδι …
Κι όμως αυτό που ζήτησες
Εκείνοι στο στερήσαν
Λαχτάρες και όνειρα μικρά
Άρχοντες του ορίζοντα μες σε θολά νερά …