Κρατούσα,
μέσα στις μουσκεμένες στιγμές μου,
μια στάλα ήλιο,
για το σ'αγαπώ που είπα πρώτο...

Κοιτούσα,
τους καιρούς να περνούν,
τους συνοδοιπόρους να ξερνούν τις συνειδήσεις τους,
τα φτωχά ψυχία του πολιτισμού
να καταπίνονται από ασύμμετρες αντιδράσεις..

Ήθελα,
να σκορπίσω τα προσχήματα,
να αναμετρηθώ με τις ελπίδες μου,
να μοιράσω τους δρόμους μου,
να διαμελίσω τις προσδοκίες μου
εν τω μέσον μιας ατέρμονης νύχτας...

Στάθηκα,
στα μονοπάτια της μυστικής μου φυγής
πετροβόλησα το όνειρο μου,
και σκόρπισα τα κομμάτια του,
στάχτες στο μένος των ανέμων...

Σιώπησα,
μέσ'στης ανύπαρκτης καταλαγής το σάστισμα
και κρατώντας σφιχτά ένα όνειρο
ανέσυρα και τα τελευταία προσχήματα
από ένα υπερβατικό αναπαμό που δεν μου ανήκε..

Διέκρινα,
πως ένα φθινόπωρο
ποτέ δεν φτάνει μόνο του στην άνοιξη,
αν δεν το δακρύσει ο χειμώνας...

Κρατώντας το φθινόπωρο σφιχτά,
σφράγισα τις πόρτες μου....

Νικος Περακης