Μάτια του κόσμου μου στολίδια φωτεινά σε παραδείσους θησαυροί μου μαγεμένοι,
η εικόνα σου,όνειρο, μπροστά μου ξεπηδά
φάρος σβηστός για την ψυχή μου την χαμένη.


Χείλη τριαντάφυλλα αυτά που αγαπώ
με ευωδιές,με χρώμα, μα και αγκάθι,
κάθε φίλι και μια ευτυχία που πονώ,
που καθρεφτίζει όσα η καρδια διψά να μάθει.


Ένα χαμόγελο όλο φως, ο ήλιος της ζωής μου
τόσο αθώο, παιδικό, τόσο αγαπημένο
πήγη ελπίδας και χαράς κάθε στιγμής μου,
μοιάζει από άγγελο να είναι αυτό κλεμμένο...


Χέρια απαλά, χέρια τραχιά, μ'άγγιγμα που λυτρώνει
σαν μελτεμάκι δροσερό που κάθε φόβο διώχνει,
καθώς αφήνουν στο κορμί γλυκά ένα χάδι,
καθώς γλιστράνε στα μαλλιά το μεθυσμένο βράδι..


Και μια αγκαλιά σαν άβυσσος ανοίγεται μπροστά μου
που με καλεί να αφεθώ σ'όσα ζητά η καρδιά μου,
ίσως ματώσω ή και χαθω στην τρέλα μιας απάτης,
ίσως όμως και να σωθώ απ΄τη φλόγα της αγάπης..


Το "σ'αγαπώ" μου, ανάσα μου, για να μπορώ να αντέχω
έναν άδειο κόσμο, σκοτεινό, μακριά σου υπομένω,
κάθε σου λέξη, φυλακτό μες την καρδιά μου έχω,

όσο το αγιο "σ'άγαπώ" απο τα χείλη σου προσμένω..