με κάνει να τον αναζητώ ακόμη και πίσω
απ’ τα σύννεφα.
Αυτά τα μάτια μου, που θέλουν τόσο
να πιουν μια στάλα θάλασσα,
με κάνουν να κρατώ στα δάχτυλα πινέλα
βουτηγμένα σ’ ουρανό.
Αυτή η αγάπη να βουτήξω την ψυχή
σ’ ένα κομμάτι μπλε, έχει εστιάσει την ματιά
σ’ ορίζοντες και πέλαγα πνιγμένα στην αρμύρα.
Να θαμποφέγγω στης νύχτας τα μαλλιά
και να στολίζω μ’ ασημένιους γλάρους
το πέτο των κυμάτων.
Κι ύστερα να δίνει μια ο άνεμος και ν’ ανοίγει
τα κλειστά μου βλέφαρα καθώς μου ψιθυρίζει
«όνειρο ήτανε»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου