Το νοιώθω πολύ γρήγορα
Το τέλος μας πως φτάνει
Και την πληγή μου μ άνοιξες
Καμία δε θα υγιάνει….
Το ξέρω φεύγεις γρήγορα
Από την αγκαλιά μου
Δεν δέχεσαι τα χάδια μου
Ούτε και τα φιλία μου….
Θυμασαι που το είχα πει
Πως θα μ εγκαταλείψεις
Κι εσύ μου ορκιζόσουνα
Ποτέ δε θα μ αφήσεις…
Τους ξέχασες τους όρκους σου
Τους πήρε ο αγέρας
Και μου έμεινε η ανάμνηση
Της πρώτης μας ημέρας…
Έφυγες πήγες μακρια
Σε άλλη γη να ζήσεις
Και μαύρη πέτρα διάλεξες
Πίσω σου ν αφήσεις….
Όμως εγώ που σ αγαπώ
Μια ευχή θα κάνω
Να σκέφτομαι τα μάτια σου
Μέχρι που θα πεθάνω….
2 σχόλια:
Μη μ' αγαπήσεις...
εγώ πίνω νερό απ' το έλος,
σπασμένο έχω στα στήθη μου βέλος.
Απαθής στου πόνου τη δίνη,
επιρρεπής σ' ό,τι ανάβει και σβήνει.
Λόγια θα σου τάξω ακριβά,
αιθέρια ηλιόλουστη αγκαλιά
και μόλις την αλήθεια σου πείσω,
διαλυμένο, μισό θα σ' αφήσω.
Αύγουστος μήνας θα είναι,
στα χείλη σου ο αντίλαλος: "Μείνε!",
μα στο νέφος της άγριας φυγής
αγκάθι ματωμένο θα βρεις.
Μη μ' αγαπήσεις γιατί
στης δύσης το αύριο μπορεί
ήλιος να ματώνω κι εγώ.
Έτσι έχω μάθει ν' αγαπώ.
Λύπη, θυμός κι ενοχή
σ' άκρατη κι αδέσμευτη φυγή.
Έρχομαι μόνο για να φύγω μετά...
Δε μετανιώνω, μα πονάω διπλά…
Μη με πιστεύεις, εγω λένε γραφω ποιήματα!....
...αλλά να θυμάσαι: όταν αγαπάει ένας ποιητής, αγαπάει για πάντα...
Μπορεί να μη σ αγαπήσω ειμαι σίγουρος ομως οτι θα σε λατρέψω...
Δημοσίευση σχολίου